De Gitaar Van Rowdy Prins

In deze editie van De Gitaar Van interviewen we Rowdy Prins. Na zijn opleiding aan het concervatorium in Zwolle speelde Rowdy als gitarist met uiteenlopende artiesten zoals Hannah Mae, Isa Zwart, Henk Wijngaard en bands zoals Melrose. Daarnaast is hij als studiomuzikant op veel singles en albums te horen. In 2017 won hij met het liedje Mamme See het Drentse Liedjesfestival (uitgevoerd door Isa Zwart). Later werd dit nummer gecovered door de Vlaamse zanger Thomas, ook hiervoor speelde Rowdy de gitaren in. Rowdy heeft als maingitaar een Fender Telecaster en een Marshall VintageModern gitaarversterker. Daarnaast laat hij in het interview zijn Gibson ES333 en Martin OM28 horen.

Hoewel Rowdy enkele jaren zonder gitaareffecten heeft gespeeld heeft hij inmiddels weer een goedgevulde effectenbak en laat hij zien hoe hij orgelachtige geluiden maakt en hoe hij zijn Boss Equalizer als special effect gebruikt in de studio.

Zoek Rowdy ook op via Instagram: 

De Gitaar Van is een rubriek van Tweedehands-Gitaar over gitaristen die een interessant verhaal hebben over hun gitaar of gear. Heb jij ook een interessant verhaal? Laat het ons weten door contact met ons op te nemen. Wie weet ben jij de volgende gitarist in deze rubriek!

Liever lezen? Hieronder vind je het interview:

Ik kom uit een best wel muzikale familie. Mijn moeder die speelt, mijn oma en mijn tante die zingt. Ik ben begonnen toen ik een jaar of 6 was met piano lessen. Ik weet nog dat ik een keer over de bank hing. En die gitaar stond op een standaard achter de bank. En ik zat er een beetje aan te frunniken. En toen ontdekte ik het James Bond themaliedje.

Toen wilde ik zelf graag een gitaar hebben. Toen bleek de oude van mijn moeder nog bij mijn opa en oma op zolder te staan.
Ik deed niet anders meer, kameraatjes van mij zaten op voetbal. Ik was aan het gitaarspelen.

Toen ik wat serieus werd met spelen, ging ik op gitaarles. Toen wilde ik graag een andere gitaar. De Yamaha die ik had was een prima gitaar. Ik was die periode helemaal into Steve Vai en het shredden en het jaren 80 werk. En mijn pa vond het ook mooi, dus mocht ik van hem een gitaar uitzoeken. Dat werd een Ibanez Steve Vai. Ik wilde graag 24 frets. Ik had BB King gezien en die speelde de grondtoon hoog en dan met een slide naar beneden.  En toen dacht ik met 24 frets is dat makkelijk want met een bluesje in E kan ik dat dan daadwerkelijk spelen. Dus een Steve Vai gitaar voor BB King, maar goed dat was zo.


Door welke gitaristen word je geïnspireerd
Ik ben altijd heel geïnteresseerd geweest in heel veel verschillende stijlen. Dus ik had bijna elke week een nieuwe favoriete gitarist. Heel lang ontzettende Eric Clapton fan geweest, JJ Cale, Mark Knopfler, David Gilmore was een hele grote voor me. Later kwam Albert Lee, die vond ik helemaal te gek. Eric Johnson heb ik heel veel van uitgezocht. Richie Sambora daar heb ik destijds alles van uitgezocht. Noot voor noot het hele repertoire kon ik spelen. Daarnaast Slash, Brian May, je kunt het eigenlijk zo gek niet bedenken. Wat country betreft was ik helemaal weg van Brad Paisley.

En Jeff Zwart mijn oude docent. Dat was ook echt een grote invloed voor me. En nu nog steeds. Hij kan heel goed een dikke rocksolo neerzetten, maar als hij heel simpel een mooi melodietje moet spelen is dat ook te gek.

Tom Bukovac  een sessie gitarist uit NashVille. Hij heeft voor absurd veel mensen gespeelt Vince Gill, Keith Urban. Er zijn weinig mensen die hem eigenlijk kennen, waaronder  ik. Tot dat ik hem tegen kwam in een filmpje waar hij een gitaar zat te testen. Toen ben ik hem op gaan zoeken. Maar die man heeft gewoon geen social media. In de Rig Rundowns van Premier Guitar was hij op een gegeven moment aan de beurt. Dat vond ik tof, dat ik wat meer van hem vond. In een keer vanuit het niets kwam hij met Corona Lessons. Dus hij begon gratis gitaarlessen te geven op YouTube. Dat was echt waanzinnig wat hij daar allemaal lied zien en speelde.

Tijdens je studie moest je ook Jazz spelen, wat vind je daar van?
Je zult mijt snel in een Bebop trio gaan vinden. Dat is niet aan mij besteed. Maar als je bijvoorbeeld country gitaar is soms best wel jazz gedacht.  Het heeft er verder niets mee te maken, maar ik merk dat als ik country speel een beetje jazz ga denken. Ik denk meer in akkoorden dan in een toonladdertje.

Tijdens mijn studie heb ik me nog wel meer in de gypsy jazz  verdiept, dat vond ik dan wel weer cool.

Welke gitaarsolo’s inspireren je?
 Ik vind Andy Timmons, Die heeft het nummer Electric Gipsy. Het is een prachtige riff, goeie sound, te gek gespeeld.  Ik ben een enorme Paul Kossoff fan van Free. Dus dan ontkom je niet aan een Allright Now of Wishing Well.  En Gilmour kun je ook niet om heen. Met Shine on you crazy diamond bijvoorbeeld

Wat zou je nog eens willen bereiken als gitarist?
Een Wembley zou helemaal te gek zijn. Het zou me wel tof lijken om met een band met eigen werk daar te staan. Maar ook al als sideman.

Ik vind het te gek om te spelen voor een grote zaal. Dat iedereen uit zijn dak gaat en iedereen die het naar zijn zin heeft.  Ik heb natuurlijk heel veel in feesttenten gespeelt. Maar ik heb ook heel veel kleine optredens gedaan, zoals huiskamerconcerten met zangeressen en in hele bijzondere settings. Daarnaast heb ik ook liedjes geschreven die je dan op de radio terug hoort. Dat is ook heel bijzonder om te doen. De combinatie van die dingen vind ik leuk om te doen. Het zou ook niets voor me zijn om alleen maar een ding te doen.

Welke optreden van iemand is je bij gebleven?
Een was Status Quo op het Hello Festival in Emmen. Op een gegeven moment gingen die versterkers aan en begon het helemaal te zoemen. Die Rick Parfitt kwam op. Een natuurlijk al wat oudere man, maar er zat zo’n bak energie in. Het hele plein wat uit zijn dak ging. Dat vond ik helemaal te gek. Het zijn natuurlijk ook jeugdhelden. Dat is een van de eerste bandjes die je tegenkomt als je in die muziek duikt.

Hoe ben je aan deze gitaar gekomen?

Deze gitaar is een beetje per toeval gekomen eigenlijk. Ik had dus die Ibanez Steve Vai en daar echt een hele poos met heel veel plezier op gespeeld. Toen ging ik naar het conservatorium in Zwolle en daar was een Ibanez gewoon niet zo cool en mijn muzieksmaak veranderde een beetje. Ik ging meer die Country en Blues hoek in. Een Fender Telecaster bleef altijd een soort van comfortabel. Als ik die gitaar op schoot pakte wist ik gewoon hier zit mijn volume en toonknop en daar kon ik gewoon mee lezen en schrijven.

Maar je probeerde natuurlijk allerlei dingen. En de bassist van mijn band speelde op een Steinberger, op een koploze bas. Dus ik dacht dat is wel tof als we allebei een koploze  gitaar hebben. Dus heb ik die koploze gitaar gekocht. Voor een nette prijs kon ik hem over nemen. Het was echt een verschrikkelijk goede gitaar. Misschien wel de beste gitaar die ik ooit in handen heb gehad. Maar ik had er geen klik meer, helemaal niet. Een hele fijne gitaar maar niet helemaal mijn ding. Dus wilde ik hem verkopen, maar ik raakte hem aan de straatstenen niet kwijt. Tot ik op een gegeven moment een berichtje kreeg; “He wil je misschien ook ruilen?”. Dus ik vroeg, wat heb je dan? Ik heb een Telecaster. Dus ik dacht altijd goed, dus ik vroeg of hij een foto op wilde sturen en we maakten een afspraak. Dat was dus de gitaar die ik nu heb. Dus ben ik naar die man toegegaan  en we hebben elkaars gitaar bekeken. In eerste instantie was ik niet zo happig op de Joe Barden pickups die er in zaten. Ik wist wel dat ze goed zijn, maar ik was meer van de vintage-achtige pickups. Ook zat er een moderne brug op, dat vond ik in eerste instantie niet zo geweldig. Maar ik dacht, het is een Fender Telecaster, dus het zal ongetwijfeld goed zijn. Dus hebben we de ruil gedaan en heb ik de gitaar mee naar huis genomen. Daar heb ik hem meteen op mijn eigen spullen aangesloten. Ik dacht echt; Mijn god wat gebeurt hier! Ik was er direct helemaal weg van. Hij kan echt alles van hard tot polka, tot country. Noem het maar op  hij kan het allemaal. Hij heeft een iets plattere toets dan de meeste vintage Fenders. Dus met benden is het allemaal prima. Het is gewoon mijn gitaar.

Is de gitaar helemaal origineel?
De pickups zijn vervangen door de vorige eigenaar en verder is hij helemaal  origineel. Toen ik hem kreeg waren de frets helemaal ingedeukt. Dus hij liep overal aan. Ik heb hem laten vlakken en crownen. Er zit nog genoeg op voor een behoorlijke poos. Er zit een TBX toonknop op. Dat is ook origineel. Van 0 tot 5 werkt hij als een normale toonknop. En van 5 tot 10 werkt hij als een laagaf filter.  Dat is super bruikbaar in de studio en live voor  een versterker die een beetje modderig is, kun je er een beetje  laag uitdraaien.

Hoe ben je aan je gitaarversterker gekomen?

Ik had net een andere Marshall gekocht, een Marshall Origin. Ik was daar helemaal tevreden mee, ik vond die sound helemaal te gek. Toen zag ik deze Marshall Vintage Modern. Ik dacht ik haal hem gewoon op, is het niks dan verkoop ik hem gewoon weer door. Hij is heel veelzijdig. Hij kan van mooi clean, tot met een randje en de heavy dingen. Hij doet het allemaal prima. Een hele veelzijdig amp eigenlijk. En ik vind hem er gewoon stoer uit zien.

Jeady Symo die heb ik twee keer live gezien. Een keer helemaal in het begin in de Boerderij in Zoetermeer. Hij had een originele 1960 Les Paul Burst geleend en een 100 watt Marshall. En er lag een stemapparaatje bovenop. En tijdens de drumsolo, plug hij daar in en stemt hij zijn gitaar een keer en dat was het. Verder geen effecten helemaal niets. Dat is ook wel de inspiratie geweest, dat ik een paar jaar lang al mijn effecten de deur uit gegooid hebt.

Dit is een ES333 van Gibson. Veel mensen denken dat het een 335 is. Een 333 is een soort van de budget versie van de 335. De gitaar was verder als een ES335 met uitzondering van een satin finish, niet het mooie diamantje op de kop en de elementen hadden geen kapjes. Er zaten hele lelijke standaard zwarte knoppen op. Het belangrijkste verschil was dat je normaal gesproken bij een ES alles door de F gaten moet doen als je iets moest repareren. Bij deze hebben ze gewoon een gat gemaakt in de achterkant en dan een plaatje erop. Ik vond hem superlelijk zoals hij eerst was, maar ik zag er wel een leuke gitaar in. In de tijd heb ik hem onder handen genomen en heb er andere knopjes en kapjes  op gezet. De neck pickup is origineel de brug pickup is vervangen door de vorige eigenaar.

Ik heb ook nog een Martin OM28.  Ik heb in 2017 samen met Roy Keuter, een goeie vriend van mij, een liedje Mamme See geschreven voor Isa Zwart. Daar hebben we mee meegedaan aan het Drentse Liedjesfestival. Deze hebben we toen ook gewonnen. Dat liedje is misschien wel de start geweest van deze gitaar. Toen ik in die tijd wat meer akoestische dingetjes voor radio ging doen. Toen dacht ik, nu mag er wel echt een mooie akoestische gitaar gaan komen. Ik heb toen in de studio een nep Martin geleend, die wel heel goed klonk. Toen ben ik een beetje verliefd geraakt op het geluid van een Martin. Die OM die ik eerst had uitgezocht van Eastmann dat was ook een Martin kopie. Daarvoor ging ik naar de winkel om hem op te halen. Maar toen  zag ik die Martin zo in een kamer door de deur staan op een standaard. Toen dacht ik, toch eens even proberen. Ik sloeg alleen een G akkoord aan en ik was meteen verkocht. Dat was het duurste G akkoord dat ik ooit gespeelt heb. Het liedje Mamme See is later gecoverd door een Vlaamse zanger Thomas. Die single is wel op deze gitaar ingespeeld. Dus als je deze gitaar wil horen kun je die singel opzoeken. En verder staat deze gitaar op veel albums en singles die ik heb ingespeeld  sinds dat ik hem  heb.