De Gitaar Van Maarten Righarts

Maarten Righarts is gitarist en oprichter van de band Before The Drop. De band zag in 2018 het licht en heeft inmiddels twee singles uitgebracht  (One Change en Someday) in aanloop naar het eerste studio album in 2019. Maarten vertelt over de totstandkoming van de band, die naast Maarten bestaat uit Twan Bakker (drums), Rob Dokter (gitaar en zang) en Marlouk Basten (zang en toetsen). Daarnaast is Maarten gitarist in de band We Fall Slowly.

Hieronder de tweede single van de band: Someday

De Gitaar Van is een rubriek van Tweedehands-Gitaar over gitaristen die een interessant verhaal hebben over hun gitaar of gear. Heb jij ook een interessant verhaal? Laat het ons weten door contact met ons op te nemen. Wie weet ben jij de volgende gitarist in deze rubriek!

Lees hieronder het interview

Een jaar geleden deed ik een project met Iris Sijbom een fotograaf uit de buurt die altijd de video's maakt voor We Fall Slowly en een van de jongens die er was, was Jan Joris Sportel en die zei van;  “Ja best leuk die muziek voor jou maar dat geschreeuw vind ik niks” Dat mag hij natuurlijk vinden, iedereen heeft zijn eigen smaak. Toen heb ik eigenlijk in een soort van brain fart in iets van twee tot drie weken twaalf nummers geschreven die ook totaal niet bruikbaar waren voor We Fall Slowly. Die gewoon zachter waren. Dus ik heb dat naar Twan gestuurd, dat is de labelbaas van We Fall Slowly, die geeft ons muziek altijd uit en die heeft altijd in Dreadlock Pussy gespeeld, dus dat is niet de eerste de beste. Ik zeg,  ja ik heb dit gemaakt maar ik weet niet zo goed wat ik er mee moet misschien weet jij muzikanten die er wat mee kunnen? En toen zij hij, Ik vind het zelf eigen wel te gek. Ik wil dit wel drummen.

Dat had ik niet verwacht. En hij zei, ik ken ook wel een hele goede bassist. Dus hebben we die bassist gevraagd en toen zijn we hier in Eric gaan oefenen en eigenlijk kwamen we er al snel achter dat Rob, de andere bassist dus eigenlijk beter gitaar kon gaan spelen want ik kende Jan Joris Sportel.  

Wanneer ben je begonnen met gitaar spelen?
Ik was al vrij oud toen ik gitaar ging spelen. Eigenlijk kwam dat doordat Kurt Cobain overleed. Die pleegde zelfmoord in 1994. Ik was toen 17 en ik heb altijd veel naar de muziek van Nirvana geluisterd. En toen dacht ik, zonde. Zou ik ook die muziek kunnen maken zoals hij dat deed. Op een of andere manier, toen hij doodging triggerde mij dat. Hij kon het ook, het is niet super moeilijk.  Het leek me altijd super moeilijk en om een of andere reden bij hem niet zo. Hij maakte het laagdrempeliger, en toen dacht ik van nou,  laat ik het dan eens proberen. Dus ik was 17 toen heb ik mijn eerste gitaar gekocht. Volgens mij speelde ik 2 maanden gitaar, toen had ik mijn eerste  optreden. Ik kon er niks van hoor, maar ach, dat maakt niet zoveel uit met punk. Ik luisterde vroeger altijd singeltjes van de Beatles en ik had dan Bleach op vinyl van Nirvana. Dat is eigenlijk een beetje Beatles maar dan wat harder daar is het allemaal mee begonnen.  Nirvana had maar drie albums gemaakt en wat live-dingen dat was niet zo heel veel, dus op een geven moment ben ik verder gaan zoeken. En ga je jezelf ook uitdagen om toch wat meer moeilijkere dingen te spelen en eigenlijk kwam ik al heel snel uit op Mogwai. En dat is een band die je niet super veel hoort maar die stiekem eigenlijk iedereen wel  kent, want het zit heel veel onder Top Gear en onder series en dat soort dingen. Wat ik daarvan gewoon heel mooi vind is dat er gewoon heel veel gevoel in zit. Het draait niet om hoeveel noten per minuut je speelt maar het is heel sferisch.

Wat is het beste optreden dat je ooit hebt bijgewoond?
Het concert wat mij het meest is bijgebleven waar ik bij was is Damian Rice op Lowlands in 2007 of 2012 dan ga ik nu een beetje twijfelen, ik  denk 2007. Dat was zo verschrikkelijk goed. Ook weer datzelfde met dat gevoel. Hij gaat van zo klein, van singer-songwriter eigenlijk naar op gegeven moment zo hard. Maar ook weer met dat sferische. Die had ook twee gitaristen bij zich die alleen maar van die soundscapes maakte. Dat vind ik al sowieso te gek en dan daar gewoon van die singer-songwriter tussendoor. En echt de hele zaal ging plat. Het was in de Alpha-tent, wat echt een grote tent was die kreeg hij gewoon mee. Ook met van die kleine stukjes op zijn akoestische gitaar.

De Beatles vind ik daarin ook een goed voorbeeld. In het begin zijn ze wat meer pop, maar weten ze ook wel dat opzwepende neer te zetten en later zijn ze echt groots en melancholiek en toch krijgen ze wel dat gevoel overgebracht. En dat is zo moeilijk. Dat probeer ik zelf ook altijd in de muziek maar dat is zo moeilijk om dat te doen en soms wil ik het ook niet. Dan denk ik ja, ik wil niet het achterste van mijn tong laten zien. Ik heb eens een liedje gemaakt voor een collega die is overleden en ik heb die zelfs naar een andere toonsoort omgezet. Hij heette Ger, Het nummer stond eigenlijk in A Toen heb ik hem naar G verlaagd. Gewoon dat soort dingetjes. Maar dat kwam eigenlijk best wel dichtbij. Vervolgens omdat het zo dichtbij komt is het eigenlijk nooit goed genoeg en dat vind ik wel heel moeilijk. Die afweging van in hoeverre wil ik het achterste van mijn tong laten zien. En omdat er dan zoveel van jou is komt het dan nog wel goed? Je hebt een bepaald plaatje in je hoofd, een beetje dat perfectionisme. Krijg je dat nog wel goed? Krijg je dat wel zo als je wil? Dat vond ik toen wel een heel moeilijk proces. Misschien wel moeilijker dan het liedje zelf schrijven.

Wat was het beste optreden dat je zelf gedaan hebt?

Het beste optreden wat ik ooit heb gedaan is misschien wel mijn allereerste optreden. Niet zozeer omdat  het zo goed ging of dat het zulke moeilijke muziek was maar het was voor de eerste keer optreden en we hadden het helemaal niet verwacht.  We gingen naar Rumah Permuda in Nieuw-Schoonebeek. Ik weet niet of dat nu nog bestaat. We zou daar een punk show kijken en diegene die het organiseert zegt; Richard je hebt toch een nieuwe band je mag wel even vooraan spelen. Dat ging allemaal zo snel. Een kwartier van tevoren werd verteld je mag wel speler en we gingen gewoon spelen. En later heb ik wel in grotere zalen gespeeld. Met We Fall Slowly hebben we Bevrijdingsfestival gedaan. Super cool, groot podium, alles goed geregeld, veel mensen superleuk om te doen. En dan de Melkweg, een van de  wat grotere podia waar ik heb gespeeld.

Wat wil je nog bereiken als gitarist?

Mijn ultieme droom als muzikant heb ik eigenlijk een tijdje geleden soort van bereikt. Ik was echt jaren lang bijna geobsedeerd door de Drentse Popprijs en hoe dat ging met voorronden. Met We Fall Slowly won ik die in 2013. Terwijl we eigenlijk nog maar net bestonden. Dat was echt super cool en dat was eigenlijk voor dat moment al jarenlang mijn grote droom om dat een keer te winnen.

Met deze band, Before the Drop waar ik nu mee bezig ben is toch wel de bedoeling dat we echt een album gaan opnemen. En die wil ik dan ook op een vinyl uitgeven. En zo ben ik ook begonnen met van die singeltjes.

Toen ik zeventien was begon ik met simpelere gitaren die wat betaalbaarder waren en door mijn invloeden van Mogwai  ben ik al heel snel met effectapparatuur gaan spelen. Ik heb echt complete pedalboards gehad waarbij je met zijn tweeën het moest tillen omdat het  gewoon te groot was en te zwaar. En uiteindelijk ben ik nu uitgekomen bij de Helix, een soort multiboard, multi-effect waar voor mij eigenlijk alles in zit. Ik ben heel erg gek van delays en reverb en je kan heel snel voor een ander nummer een kortere delay of een langere delay instellen. Ik kan de volgorde veranderen, door bijvoorbeeld een delay voor de distortion te zetten waardoor die echt suwcaserig wordt, heel breed wordt. Ja, ik hou gewoon van sferische dingen dus bredere geluiden. Aan de andere kant wil ik ook graag die punch hebben zoals Nirvana dat heeft.

Wat is je favoriete gitaar?

Ik heb nu al een tijdje deze gitaar. Dit is ook van Line6 in samenwerking met de James Tyler gemaakt en op internet worden ze nogal afgekraakt omdat, vooral de eerste serie had bijvoorbeeld geen fysieke elementen meer en had je alleen maar digitale gedeelte. Het digitale gedeelte gebruik ik eigenlijk niet, want ik vind het ook niet super klinken. Maar de gitaar zelf klinkt zo lekker en speelt zo fijn, ik zou nu echt geen andere meer willen en ik heb echt Fender Jaguars gespeeld uit 1967. Normaal gesproken kocht ik altijd een gitaar en sloopt ik alles eraf meteen als eerste voordat ik de gitaar fatsoenlijk had bespeeld, maar deze voelde zo fijn dat ik dacht,  misschien moet je dat eens niet doen. Nu is deze gitaar ook geen goed voorbeeld want dit is een Jackstang. En die is ontworpen door Kurt Cobain dus die wil ik gewoon helemaal origineel houden. Maar bijvoorbeeld zoals deze, dit is nog een Squire Telecaster, maar er zit niks meer van Squire op  behalve de body. Er zitten speciale Mastery breeds op en ik heb daar een Jaguar brug opgebouwd en DiMarzio elementen ingezet. Ja normaal gesproken ben ik wel redelijk van het customizen.

Wat voor versterker gebruik je?

De keuze mijn versterker is een Ac30. Ik heb hiervoor veel versterkers gewisseld. Ik ben begonnen met kleine Parkjes, al redelijk snel ben ik terechtgekomen bij Vox ac30. Vond ik toen helemaal  te gek en om een of andere reden, en ik weet niet waarom, heb ik dat ding toen weg gedaan en ben ik toch terug gegaan naar een Fender Hotrod Deluxe.  Maar uiteindelijk ben ik constant aan het wisselen geweest en was het allemaal steeds net niet. Heb een tijdje met een Kemper gespeeld waarbij je allemaal profielen had, hartstikke leuk, klinkt ook hartstikke goed maar had je net wat te weinig effecten, dus toen moest ik weer een apart pedalboard erbij gaan doen. Dus toen zag ik die Line6 waarbij dat allemaal erin zat. Dus toen dacht ik van dan doe ik die Kemper weer weg en dan koop ik gewoon een echte versterker. Toen heb ik dus deze Vox ac30 gekocht en dit is een speciale een AC30 CC2x. Hier zitten speciale speakers in, Blue Alnico's, en dat is dan de Vox die het meest lijkt op die de Beatles ook gebruikte. Ik hou van die soundscapes, dus ik heb dan veel reverbs en delays achter elkaar en dan heb ik een volle versterker nodig.

Als ik dan bijvoorbeeld deze doe en dat klinkt zo vol en warm al. Dat zit ook in die effecten maar de warmte komt echt van die buizenamp. Dat miste ik ook echt wel bij die Kemper . Maar als je gewoon een dikke overdrive wil kan die dat ook. Of nog harder maar bijvoorbeeld ook gewoon clean en nu staat er dus niets aan, behalve het voetpedaal waarmee ik nog volume kan sturen. Zie je? Dan wordt ie al veel dunner of zo. Is natuurlijk maar net wat je zoekt.

Hij reageert zo snel op kleine dingetjes, kleine aanpassingen. Mijn nieuwe band is Before the Drop,  daar spelen we wat zachter en dan heb ik veel meer ruimte voor van die soundscapes en die vind ik gewoon heel mooi. Hij blijft ook gewoon mooi naarmate hij wegsterft.  Hij blijft heel natuurlijk.

Inmiddels is het al 19.30 uur op de zondagavond in Eric. Er gaat een alarm af op de telefoon van Maarten.

Ha, leuk, mijn kinderen moeten naar bed.

Deze Vox AC30 is speciaal, omdat, hij komt uit de beginjaren 2000 en er zitten kleine dip switches achterop waarmee je dus alle andere Vox Ac30's die ze ooit daarvoor hebben gemaakt ook kan doen. Je kan hem veel heter maken waardoor die buizen meer op hun donder krijgen waardoor het geluid anders wordt. Dat zijn geen dingen die je even snel doet.  Met een schroevendraaier moet je zo'n klein dipswitchje omzetten.

Voor Before the Drop zijn we een tijdje geleden naar de studio gegaan en daar wilde ik toch een specifiek geluid hebben en zeker in combinatie met de Ac30. En ik was eigenlijk een beetje op zoek naar bijna dat U2 achtige heldere delay geluid maar ook toch wel een  klein beetje wat overdrive. Dus ik heb deze page speciaal gemaakt voor in de studio. Je hebt ook een dubbele line-out op de Helix waarvan de ene line naar de versterker en de andere gaat naar een xlr outputs zodat hij gewoon een capsimulatie gebruikt waardoor ik dan nog een beetje kon variëren in geluid en makkelijk kon switchen. Live doe ik dat ook. Ik gebruik altijd voor mijn swells  veel reverb, gebruik een stuk of drie vier en in combinatie met drie delays en een pitch shifter waardoor die echt heel breed wordt.  Ja dat is toch wel de delays en dan vooral van die ping-pong delays die heen en weer gaan. Daar zijn we in de studio een tijdje mee bezig geweest om daar de juiste level in te vinden. Het is heel snel dat mensen die level van de delay te hoog zetten waardoor die heel dominant wordt of te lang doorgaat terwijl het eigenlijk in de weg zit voor het volgende akkoord. Dus dat komt  vrij precies. Daar heb ik samen met Gavin, dat is de producer, echt een tijdje bij gezeten om daar een goed geluid voor te bedenken.

Ik speel heel veel in Drop D en vooral met deze slagpartijen pak ik dan een extra octaaf erbij waardoor die net wat voller klinkt. Het is wel goed oppassen wat je daar doet, omdat het snel zo is dat je die mineur of majeur er uithaalt, omdat het een  beetje meer power-akkoorden zijn. Dus ik probeer altijd wel een beetje er een soort middenweg in te vinden.  En Kurt Cobain deed het met Nirvana,  want zo heb ik het ooit geleerd. Hij gebruikte het gewoon voor powerchords en het was makkelijk zingen en toch snel wisselen zonder dat je gek met je vingers hoeft te doen.  Maar je kunt er ook mooie dingen mee en je kan bijvoorbeeld met die D net wat lager gaan. Normaalgesproken doe je alleen die D,  maar nu heb je dus die extra D eronder. Dat geeft net wat meer bottom. Bijna seventies achtige vibe krijg je dan. Dat zat dus ook in een single. Echt dat cleane en dan met delays erbij op drie 16e en  vijf 16^e waardoor die net tegen de maat in een beetje er tussendoor tikt en dat gemengd met die overdrive. Een relatief zacht nummer wat redelijk vrolijk klinkt met eigenlijk een setting die bijna punk is in de drop D en in effect gebruik enzo. Ik vind dat wel een te gekke combinatie.